2.“I just want you here.”

Justin’s POV

Zaparkowałem auto na podjeździe, kiedy wróciliśmy z parku. Natalie zabrała Candice z tylnego siedzenia i ruszyliśmy do domu. Szedłem ostrożnie za nią, oczywiście nie była w nastroju, by ze mną rozmawiać. Nadal nie zwracając na mnie uwagi weszliśmy do domu.

- Mamo? Mogę soczek? –Candice zapytała, gdy tylko przeszliśmy przed drzwi.

- Jasne kochanie. –powiedziała Natalie idąc do kuchni, otworzyła lodówkę i wzięła z niej sok dla mojej małej ślicznotki.

Włożyła słomkę do kartonika i podała jej. –Proszę bardzo!

- Dziękuję! –powiedziała idąc do pokoju. Poczucie winy miałem pewnie wypisane na twarzy.

- Um..-zacząłem, drapiąc się po karku. –Kochanie, mogłabyś iść pobawić się na górę? Tata musi porozmawiać z mamą. Ok?

- Dobrze tatusiu! Pa mamo!

- Paa. –wymamrotała. Odwróciła się i zaczęła zmywać naczynia.

- Natalie, proszę, porozmawiaj ze mną.

- O czym..?

- O tym co wydarzyło się w parku. –powiedziałem oczywistym tonem.

Wytarła ręce i odwróciła się do mnie. –Oh, masz na myśli to, kiedy grupka paparazzi przeraziła naszą córkę, robiąc jej zdjęcia, ale ty nic z tym nie zrobiłeś? O tak! Teraz pamiętam. Panie ‘spędzę więcej czasu z rodziną, ale będę tylko udawał, bo potrzebuję więcej rozgłosu’!

- Scooter.. –zacząłem, ale mi przerwała.

- Oo, więc teraz Scooter jest moim mężem?

- Nie.. J-ja..

- Ty nie zrobiłeś nic. To jest właśnie to, co zrobiłeś. Pozwoliłeś Scooterowi, by mówił ci, co masz robić. –wzięła ogłęboki wdech i mówiła dalej, -To nie jest życie, którego chciałam. To nie jest życie, które chciałam dla Candice. –łza spłynęła po jej policzku.

Byłem zmieszany, nie wiedziałem dlaczego płacze. Ona nienawidzi, kiedy widzę ją płaczącą. Sytuacja jeż aż tak zła?

Biorąc kilka oddechów położyła rękę na jej brzuch.

- I dla tego dziecka. –powiedziała, pocierając go.

Byłem zszokowany. Szczęśliwy, ale zszokowany. –C-co? –tylko to udało mi się wypowiedzieć. Nic nie mówiła, tylko patrzyła na podłogę. –Kiedy się dowiedziałaś?

- Tydzień temu. –w końcu odpowiedziała.

- To wspaniale! –powiedziałem i podszedłem do  niej.

Potrząsnęła głową i wyciągnęła ręce, kładąc je na moją klatkę piersiową, powstrzymując mnie przed podejściem bliżej. Zaśmiała się cicho. –Tak, to świetnie! Kolejne dziecko, które będzie żyć bez ojca.

- Nie mów tak! –warknąłem.

- Ale to jest prawda! –wyrzuciła ręce w powietrze.

- Nie! Nie jest. Jestem dobrym ojcem.

- Może byś nim był, gdybyś był tutaj!

- Jestem tutaj! –krzyknąłem.

- Oh, naprawdę? –zanim zdążyłem odpowiedzieć ona podeszła do jednej z szuflad w kuchni i wyciągnęła z niej złożony papier.

- Co to? –spytałem, kiedy go odwinęła.

- ‘’Moje życzenia świąteczne’’ –przeczytała. –‘’Numer jeden: Chcę, żeby tatuś był w domu. Numer dwa: Domek dla lalek.’’ –popatrzyła na mnie. –Przepraszam, ale nie przypominam sobie, żeby tak było ‘’Chcę, żeby mama była w domu’’.

Zabrałem od niej kartkę i przeczytałem jeszcze raz. –Nie mogę w to uwierzyć. –powiedziałem sam do siebie. Nie mogłem uwierzyć, że moja jedyna córka uważa mnie za okropnego ojca. Nie chcę, żeby tak było. Niby jestem tutaj, ale i tak mnie nie ma. –Przepraszam. –zwróciłem się do Natalie i podszedłem bliżej. Patrzyła w bok, ignorując mnie. Owinąłem moje ramiona wokół jej drobniutkich i złapałem ją za podbródek, aby na mnie spojrzała.

Westchnęła. –Ja po prostu chcę ciebie tutaj. –wyszeptała, a z oczu zaczęły płynąć łzy.

- Wiem.

- Nie. Właśnie, że nie wiesz! Gdyby tak było, to zrobiłbyś coś z tym! –krzyknęła, starając się wydostać z mojego uścisku, ale nie mogłem pozwolić jej odejść. –Puść mnie! –siłowała się mocniej, ale nie ustąpiłem.

- Natalie. –powiedziałem łagodnie, starając się ją uspokoić.

- Nie! Daj. Mi. Odejść. Justin.

- Posłuchaj mnie, proszę. –błagałem ją.

- Nie chcę słuchać twojej kiepskiej wymówki albo tego jak ci przykro. Więc zachowaj oddech.

- Nie, będę tutaj. Obie.. –zanim mogłem dokończyć, poczułem ból na moim poliku. Czy ona właśnie mnie uderzyła?! Złapałem się za polik, pozwalając jej odejść. A ona po prostu tam stała. Spojrzała na mnie z bólem, zanim zaczęła mówić.

- Nie waż się kłamać mi prosto w oczy! –wskazała na mnie palcem, jakbym był w tej chwili dzieckiem. –Nie waż się mnie okłamywać nigdy więcej!

Po tym opuściła pokój, w ogóle nie czując się winna. Dlaczego miałaby się tak czuć? Zasłużyłem na to. Nie ma mnie nawet tutaj dla mojej żony, a jeszcze gorsze jest to, że moja własna córka chce żebym był w domu. To było jej pierwsze świąteczne życzenie! A ja nie mogłem być tutaj, bo pracowałem. W dodatku moja żona jest w ciąży z moim dzieckiem, które prawdopodobnie też mnie znienawidzi przez to, że jestem ciągle zajęty. To nie jest życie, jakiego chciałem dla naszych dzieci.

Oni zasługują na więcej niż to…

~*~*~

Tak jak obiecałam jest dzisiaj drugi rozdział:) Niestety nie zdążyłam go sprawdzić, bo właśnie wyjeżdżam i wrócę dopiero jutro, więc przepraszam za błędy.

Jak już pewnie zauważyliście blog na nowy szablon. Dziękuję witness za wykonanie, ale jeszcze bardziej dziękuję @jdbveronica za pomoc<3

Dziękuję też za wszystkie komentarze, mam nadzieję, że będzie ich coraz więcej:) Jeśli przeczytacie, to zostawcie chociaż jedno słowo. Chcę wiedzieć czy ktoś to wgl czyta.

Nowy rozdział powinien pojawić się w PONIEDZIAŁEK, więc proszę, nie piszcie wszędzie z pytaniem kiedy będzie nowy :)

@OnlyTrulyLove