17. “I don’t want a divorce. I want to fix this.

Justin’s POV

 

Następnego ranka usłyszałem dzwonek do drzwi. Zignorowałem to i przesunąłem się na łóżku. Chciałem położyć moje lewe ramie na Natalie i zignorować dzwonek, ale niczego tu nie było, Natalie nie było ze mną w łóżku. Wstałem i założyłem coś na siebie za nim poszedłem na dół by otworzyć drzwi.

Kiedy otworzyłem drzwi ujrzałem mojego tate z jego żoną i dziećmi.

-Justin! Jazzy i Jaxon wykrzykneli.

 - Hej dzieciaki.

Przeczesałem włosy i przykucnąłem by ich przytulić.

 - Jest Candice?

 Zapytała Jazzy.

 - Nie, jest z Pattie. Ale niedługo powinny się zjawić.

Przytaknęła. Wstałem by przywitać się z tatą i z Erin, porządnie ich przytuliłem.

 - Co tam synku.

Zapytał mój tata.

 - Nic ciekawego.

 - Aw. Gdzie Natalie? Chce zobaczyć ją i te dwie małe kruszynki w niej.

 Erin uśmiechneła się.

 - Um.. Wyszła.

Odpowiedziałem.

 - Teraz? 

Zapytała zszokowana.

 - Yeah. 

Przeciągałem.

- Więcm wejdźmy do środka. Zasugerował tata, Erin weszła sama po czym zwróciła się do mnie.

- Wszystko w porządku?

 

- Yeah..?

 - Wyglądasz na zmartwionego.

 - J-ja po prostu nie jestem pewien gdzie Natalie pojechała.

Odpowiedziałem.

 - Więc napisz do niej, lub zadzwoń.

Zasugerowała.

 

- Okej.

Wyciągnełem mój telefon i napisałem do niej. Mam nadzieję, że nie jest na mnie i zła i, że tylko pojechała odebrać Candice lub coś innego.

 Natalie’s POV

 

Leniwie się przeciągnełam i zaraz po tym się rozbidziłam, ale nie chciałam tego, chciałam zasnąć na zawsze. Wtuliłam się w klatke piersiową Justin'a, poruszając dłońmi w każdą strone by je troche ocieplić- czekaj. Nie spałam ostatniej nocy z Justin'em. Otworzyłam oczy i ujrzałam Rayn'a spiącego koło mnie. Zszokowana sapnełam sprawiając, że Rayn się obudził.

 - Um.. J-ja m-muszę iść.

Powiedziałam próbując zabrać mój sweter i kluczyki.

 - Nie chcesz zostać? I zjeść śniadania?

Spytał wstając.

 Zastanawiałam się nad tą ofertą, ponieważ byłam straaasznie głodna, ale musiałam iść.

- Nie, dzięki, muszę odebrać Candice.

- Oh, okej. Odprowadził mnie do wejściowych drzwi. Odwróciłam się od drzwi.

 - Dzięki, że mnie przenocowałeś, naprawdę potrzebowałam pocieszenia. 

Uśmiechnęłam się do niego sprawiając, że też się uśmichnął.

- Za każdym razem. Od czego są przyjaciele? 

Uśmiechnął się.

 - Racja, powinnam to załatwić.

Poczułam ukucie w środku.

 - Okej.

Za nim wyszłam, przytulił mnie bardzo mocno, w takim uścisku mogłabym trwać wiecznie.. Potarł moje ramiona, po czym spojrzał mi w oczy. 

- Bądź silna! Okej? Nie pozwól mu sobą zawładnąć. Ta nie powinno być, to cię stresuje. To nie jest dla Ciebie dobre.

Skiknęłam głową i wyszłam.

 Justin’s POV

 

-Justin? 

Spytała Jazzy 

 - Tak?

 - Kiedy Candice przyjdzie?

 - Nie wie-...

 - Spójrz właśnie przyszła.

 Powiedziała Erin patrząc przez okno. Drzwi się otworzyły, sprawiając, że się odwróciłem i ujrzałem Natalie z Candice na rękach.

 -Candice!

Wykrzyczała Jazzy i podbiegła do nich.

 -Jazzy! Krzykneła Candice wyrywając się z uścisku Natalie. Polożyła ją na ziemie by dziewczynki mogły udać się do pokoju Candice

- Chodź Jaxon.

 Zawołała Candice, sprawiając, że chłopczyk bardzo szybko się podniósł i podniegł do nich.

Natalie posłała mi pełne emocji spojrzenie, co sprawiło, że nie mogłem przestać patrzeć jej w oczy. Przerwała kontakt wzrokow, spojrzała na podłogę i wyszła.

 - Idź.

Powiedziała bezgłośnie Erin. Westchnąłsm i wstałem z krzesła, udałem się do kuchni, przypuszczam, że tam właśnie była.

 

- Mogę Ci coś przygotować.

Zaoferowałem, patrząc jak wkłada kromki chleba do tostera

 - Zrobiłeś wystarczająco dużo.

Powiedziała bez emocji.

- Ale dzięki.

Posłała mi sztuczny uśmiech.

 - Staram się to zmienić i-..

 - Myślisz, że ja nie?

Odwróciła się by stanąc twarzą do mnie.

 - Nie ja-..

 - Kim jesteś, mówisz, że chcezz to zmienić, po tym jak definitywnie powiedziałeś, że żałujesz ślubu?! Chcesz rozwodu? Na przód! Nie mogę Cię przed tym zatrzymać!!

 

- Nie chce rozwodu. Chce to wszystko naprawić.

 

- Więc, to nie działa. 

Warknęła. 

- Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. Nie mogę uwierzyć, że nasze relacje się tak popsuły, będziemy mieli bliźniaki.

Kręciła głową w szoku.

 - Nie mów tak. 

Wyszeptałem, podeszłem do niej i ją przytuliłem. Oddała uścisk i zaczęła płakać w moich ramionach.

 - T-to p-prawda.

 

- Nie. Nie prawda.

Pokręciłem głową.

 - Więc dlaczego to p-powiedziałeś?

Zapytała.

 

- Byłem zirytowany. Przepraszam, że sprawiłem, że płaczesz i, że Cię stresuje. To nie jest dobre dla Ciebie i dla dzieci.

Odsunełem ją od siebie i kciukiem wytarłem jej łzy. Posłałem jej uśmiech. Ponownie ją przytuliłem,  nie pozwolę jej odejść i nie pozwolę jej myśleć, że jej nie kocham, ponieważ kocham.     

-Nie ważne ile razy będziemy się kłócić i będziemy źli na siebie, troszczę się o ciebie. Zawsze będę.

 - Przepraszam, że Cię prowokuję.

Przeprosiła.

 

- Jest okej. Muszę pamiętać, że mamy dzieci i, że muszę zachować spokój dla ciebie.

Uśmiechnąłem się do niej i dałem jej słodkiego całusa w usta.

 - Naprawdę powinieneś założyć koszulkę

Zasugerowała Natalie patrząc się na moją klatkę piersiową,

- Dlaczego? 

Zapytałem owijając swoje ramiona w okół jej talii.

 

- Ponieważ mnie rozpraszasz.

Odpowiedziała oblizując usta.

 - I to jest problem?

Próbowałem do niej dotrzeć.

Jękneła.

- Po prostu idź założyć koszulkę.

 Zaśmiała się popychając mnie.

 Wyszedłem z kuchni, ale się zatrzymałem i odwróciłem. 

- Więc później..

Puściłem jej oczko po czym poszedłem założyć koszulkę jak rozkazała.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No i mamy kolejny rozdział *,* zostawcie komentarz :* piszcie na twterze, aski, instagramie (w KONTAKT znajdziecie nazwy) bardzo Was kochami bardzo dziękuję za te wspaniałe komentarze. I jak chcecie byc informowani to piszcie na tt a nie w komentarzach :*