8. “D-do you love m-me?”

Justin’s POV

Bliźniaki. Mam bliźniaki. Będziemy mieć teraz trójkę dzieci. Byłem szczęśliwy, to oczywiste, ale też zszokowany. Popatrzyłem się na nią, ale miała spuszczony wzrok. Zaczęła pocierać swój brzuch i zauważyłem łzę spadającą po jej policzku.  Zmarszczyłem brwi i położyłem palec na jej brodzie, chcąc, żeby na mnie popatrzyła.

- Co się stało? –zapytałem. Pokręciła głową i spojrzała mi w oczy.

- Ja po prostu cię kocham. –powiedziała, a łzy dalej płynęły.

- Więc dlaczego płaczesz?

- Cz-czy ty kochasz m-mnie? –moje serce się zatrzymało, bo nie wiedziałem jak mam odpowiedzieć na to pytanie. Nie wiedziałem, czy dalej jestem w niej zakochany. Zwlekałem z odpowiedzią, kiedy ona się odezwała. – Ty-ty mnie nie kochasz.

- Natalie- -zacząłem mówić, ale mi przerwała.

- Nie. –spojrzała w bok, wycierając łzy. –Um.. –próbowała znaleźć słowa, ale w końcu odeszła.

Natalie’s POV

Pospiesznie opuściłam dom i udałam się do auta. Nigdzie nie odjechałam, siedziałam po prostu na miejscu kierowcy, pozwalając by to wszystko mnie opuściło.

- Dlaczego ja? Dlaczego?! –powiedziałam do siebie. – Co ja takiego zrobiłam?! –spojrzałam w górę. – Nie byłam złą uczennicą, miałam prawie same piątki. Nie puszczałam się. Straciłam dziewictwo z moim mężem. Więc dlaczego to wszystko przytrafia się mnie?! –wykrzyczałam na cały samochód. Pozwoliłam polecieć łzom, nie przejmując się tym, że będę miała później opuchnięte oczy. Cała złość i frustracja wzrosła we mnie i krzyknęłam tak głośno, że ciężko było mi oddychać i prawdopodobnie nadwyrężyłam gardło.

Po dwóch godzinach ciągłego płaczu, krzyku i zadawaniu sobie pytań, w końcu zadzwoniłam do Ryana.

- Hej! –odebrał wesoło.

- Cz-cześć. –pociągnęłam nosem.

- Allie, co się stało?

- Ja, um.. Mogę przyjechać? Proszę? –zapytałam, nie chcąc rozmawiać o tym przez telefon.

- Tak, jasne! –powiedział.

- Ok. Pa.

- Pa. –powiedział i rozłączył się. Położyłam komórkę na siedzeniu pasażera i zaczęłam jechać do Ryana.

Kiedy już tam dotarłam, zapukałam do drzwi, które w ciągu sekundy otworzył. Kiedy mnie zobaczył, od razu mnie przytulił. Byłam zaskoczona, ale po chwili odwzajemniłam uścisk.

- Wejdź. –powiedział i weszliśmy do środka. Kiedy usiedliśmy  na kanapie, zapytał. – Ok, więc co się stało?

- Sama nie wiem. –pokręciłam głową.

- Co masz na myśli?

- Nie wiem co zrobiłam ź-źle. Mieliśmy b-być idealni. –zdołałam powiedzieć, kiedy łzy zaczęły rozmazywać mi obraz i spuściłam wzrok. – O-on przyznał, że już mnie nie kocha.

- To nie prawda. –zaprzeczył.

- Powiedziałam, że go kocham, a on nie powiedział. Zapytałam się go, czy mnie kocha i nie odpowiedział. Milczenie mówi samo za siebie.

- On cię kocha Allie. Wiem to.

- Więc dlaczego to się dzieje?! –warknęłam. – Dlaczego spotyka się ze swoją byłą. Dlaczego nigdy nie ma go w domu?! To nie przez to, że jest zajęty. To dlatego, że nie chce tam być. –poczułam jak moje serce się łamie, kiedy wypowiedziałam to na głos. Ryan nic nie powiedział, tylko znowu mnie przytulił. – Nie mam pojęcia co zrobiłam źle. –wymamrotałam w jego ramię. –Chcę mojego szczęśliwego męża  z powrotem. –zapłakałam.

- Odzyskamy go. Obiecuję. –powiedział.

- Już go straciłam. –oświadczyłam.

Obudziłam się następnego dnia na łóżku w pokoju gościnnym Ryana. Nie pamiętam, kiedy zasnęłam. Prawdopodobnie dlatego, że zapłakałam się, aż do snu. Patrzyłam przez chwilę w sufit, zanim zebrałam wszystkie myśli i wstałam z łóżka. Powinnam wracać już do domu. Nie chciałam widzieć Justina, ale musiałam wracać dla Candice. Ogarnęłam się i zeszłam na dół. Weszłam do kuchni i napisałam kartkę dla Ryana, informując go, że wychodzę i dziękuję za przenocowanie.

Kiedy zaparkowałam pod domem, wypuściłam głośne westchnięcie i wysiadłam z auta. Wchodząc do domu, usłyszałam Dorę, więc Candice już nie spała. Weszłam do kuchni (która była połączona z salonem) i zobaczyłam ją, jedzącą kaszkę i oglądającą bajkę. Nawet nie zwracała uwagi na jedzenie, tylko wpatrywała się w ekran. Obok niej siedział Justin. Jego łokcie były na blacie, podczas gdy przeczesywał dłońmi włosy i miał na sobie te same ubrania co wczoraj. Wyglądał na sfrustrowanego i wyczerpanego. Położyłam swoją torebkę na ladzie, sprawiając, że pokręcił głową.

- Natalie. –wypuścił głośne westchnięcie ulgi. – Gdzie byłaś?

- U Ryana. –odpowiedziałam chłodno.

- Daj spokój. Możemy porozmawiać?

- Nie.

- Dlaczego nie? –nalegał.

- Bo. Ja. Tego. Nie. Chcę. –powiedziałam powoli.

Rzucił okiem na Candice, która ciągle miała oczy wlepione w ekran. Chwycił mnie za nadgarstek i poprowadził do naszego pokoju. 

- Porozmawiaj ze mną. –brzmiał smutno.

- Nie. –odpowiedziałam.

- Dlaczego?!

- Bo nie! –krzyknęłam.

- Przestań krzyczeć. –ostrzegł. – Po prostu powiedz mi, co jest nie tak, żebyśmy mogli to jakoś naprawić, i żebym mógł iść do pracy.

- Do pracy, czy może na kolejną randkę z Lilly? –zaśmiałam się. – I naprawić co? Rozwiążemy ten problem dziś, a on i tak wróci jutro. Jeszcze nie wiesz jak to działa?! –spuścił wzrok. Spojrzałam w bok, zapobiegając wydostaniu się łzom. – Możesz powiedzieć mi prawdę? –popatrzyłam na niego.

- Tak. –powiedział cicho.

- Chcesz rozwodu?

~*~*~

ups :c

I co, zostawienie komentarza aż tak boli? 

Mam do Was sprawę. Jeśli chcecie, żebym poleciła Wasze blogi (z opowiadaniem, lub tłumaczeniem), to zrobiłam już ZAKŁADKĘ , gdzie w komentarzu możecie podawać linki :)

Ostatnio nie mam czasu, żeby dodawać rozdziały, więc następny w PONIEDZIAŁEK, postaram się szybciej, ale nie obiecuję.

INFORMUJCIE MNIE, JEŚLI ZMIENIACIE NAZWĘ NA TT!

I jeśli chodzi o informowanie, to piszcie swoje tt tylko w zakładce "info", bo jak są wszędzie, to się nie mogę połapać.

@OnlyTrulyLove